માગણ ન જાય માગવા, દાતા ન ભણે ના,

માગણ ન જાય માગવા, દાતા ન ભણે ના,
પરાઈ આ પીડા , (અહીં) સમજે નહી કોઈ શંકરા !

હોય જ્યારે દુઃખ હોય, માગે ત્યારે જ માનવી,
(બાકી) નો’યે કોઈને નો’ય , (જગમાં) શોખ માગ્યાનો શંકરા !

અંતરના ઉંડાણની, (કો’ક) ભેદુને જ ભળાય,
(પણ) ચોરે ના ચર્ચાય, (કોયદિ’) ચિત્તની વાતું શંકરા !

ઉંબરમાં અધશેર, (કોયદિ’) ઉપર આર મુકેલ નહીં,
(પણ) ધડ પર થાશે ઢેર, (એકદિ’) છાણાં ને કાઠના શંકરા !

ગાદી તકિયા ને ગાદલાં, એ પણ હતાં કઠતાં,
(એનેય) છાણાંની સેજે, (અમેં) સૂતા જોયા શંકરા !

દેવું ધન દિનને, નિત રટવું હરી નામ,
કરવા જેવાં કામ, (અંહીયાં) સાચાં આ બે શંકરા !

દાનવ માનવ દેવને, સૂરાં ભગતાં સોત,
મોડું કે વે’લું મોત, સૌને માથે શંકરા !

મુંવા પછી મનુષને, દેતાં અગ્નીદાગ,
રોતાં તાણીને રાગ, (એતો) સ્વાર્થને સૌ શંકરા !

પવન પવનમાં મળે, માટી માટી થાય,
(પણ) મમતા ના મુકાય, છેવટ સુધી શંકરા !

ભર્યા હોય ભંડારમાં, અન ધન અપરંપાર,
(એમાંથી) ભાતામાં પઈ ભાર, (કોઈની) સાથે ના’વે શંકરા !

ભામન મનહરણી ભવન, સુત ભાઈ સમરાથ,
એ સ્નેહી કોય સંગાથ , (કોઈનો) છેવટ ન કરે શંકરા !

હાજર હોય હરેક, સગાં કુટુમ્બી ને સેવકો,
(પણ) અંતે એકાએક, છે જાવાનું શંકરા !

લોભેથી લાખો તણી, માયા મેળવીએ,
(પણ) અંત વેળાએ એ, (કોઈની) સાથે ના’વે શંકરા